جامعه کهنه

وقتی مارادونا در جام جهانی هشتاد و شش همه کار کرد و آرژانتین قهرمان جام جهانی شد من نه ساله بودم و مادرم چون می‌دانست عاشق مارادونا هستم پیرهن و شرت ورزشی آرژانتین را برایم خریده بود و آن روز که قهرمان شد، ما منزل پدربزرگم بودیم و چقدر خوشحال شدم... و از آن سال باز دوست داشتم قهرمانی این تیم با آن لباس زیبایشان و فوتبال احساسی‌شان را ببینم. حق آرژانتین بود قهرمان شود، در یک بازی زیبا و جذاب تیم دوست نداشتی و پر ادعای فرانسه را برد. جامعه کهنه ...

فیلمی از یک بنده خدایی منتشر شده که اجنه را در بروز حوادث اخیر موثر دانسته است. در فیلم که این جور گفته و فرموده. یکی باید چراغ را بردارد و دنبال عقل بگردد. الامان از آدم ناآگاه که عقل کیمیاست.

جامعه کهنه ...

گچ دستم را باز کردم. کمی درد دارد و باد هم کرده اما به هر حال گچ را باز کردم. برای باز کردن گچ رفتم درمانگاهی که در اکباتان هست و با اره کوچکی بازش کرد. اره البته تیز نیست و با حرکت و گرما و تکان گچ را می برد. خلاصه این طوری. عصر بعد از مدتها یک دل سیر دستم را شستم.

جامعه کهنه ...

همکارم گفت دستت روگچ گرفتی سنگینه؟ گفتم کمی آره سنگینه. مگه تا حالا جایی ات نشکسته ؟ گفت نه والله. گفتم حتا دلت؟ گفت اون چرا، یک بار شکسته.آدم آرامی است که تقریبا دارد پا به پیری می‌گذارد واخرهای خدمتش است. هر کسی رازهایی دارد و غم‌هایی و ... چیزهایی که در طول عمر از دست داده یا به دست نیاورده... باری داستان زندگی هر کسی پر است از این چیزها و حسرت‌ها و غم‌ها... خلاصه نمی‌دانم چرا این گفت‌و‌گوی کوتاه آنقدر ذهن مرا مشغول کرد. جامعه کهنه ...

ژاپن برنامه دارد تا روزی در جام‌جهانی قهرمان شود. خیلی‌ها به این هدف ژاپن خندیدند، اما انگار ژاپن را نمی‌شناسند، با آن سبک مدیریت خاصش که از هیچ چیزی می‌سازد. در حالی که فوتبال ایران گرفتار دعواهای سیاسی، مدیریت ضعیف و فشل، فقدان برنامه‌ریزی، دولتی بودن، بعضا فساد و سیاست زدگی ... بوده و هست، فوتبال ژاپن برنامه‌ریزی کرد، برنامه‌ریزی کرد و برنامه‌ها را اجرا کرد و اکنون مزد آن برنامه‌ها را گرفت. دو تیم سطح اول جهان را شکست داد، تیم‌هایی که یک هیچ باختن از ایشان برای ما افتخار است، ژاپن با اعتماد به نفس، هماهنگی و هم‌دلی موفق شد در حالی که فن‌آوری هم به آنها کمک کرد. فوتبال و نتایجش چیزی جز بازنمایی وضعیت مدیریتی کلان نیست... ژاپن روزی قهرمان می‌شود و هنوز ما در حسرت صعود از گروه هستیم. جامعه کهنه ...

وقتی که بهار یعنی «نام تو چیست؟»
تابستان
یعنی که «دوستت دارم»
پاییز
یعنی
«آیا برای یک تن تنها این شب‎ها زیاد نیست؟»
و زمستان یعنی
«باید که روی این یخ و برف تنها برویم
امّا در هر فاصله ای
مواظب هم»

و خوب شد خدا فصل دیگری نیافرید
تا در ماورای عشق
مرگ منتظر زندگی باشد
نه زندگی منتظر مرگ...

جامعه کهنه ...